Dzieje przymusowej sterylizacji

Dnia 04. 07. 1933 r. została ogłoszona ustawa przez narodowych socjalistów, ustawa o zapobieganiu urodzeniom pokoleń obciążonych dziedzicznie weszła w życie z dniem 01. 01. 1934. Była spełnieniem niemieckich lekarzy- eugeników, którzy łączyli idee walki o czystość rasy z programem ruchu narodowo- socjalistycznego Adolfa Hitlera.

Autorzy ustawy podkreślali, że wśród przestępców od 30 do 50% stanowią ludzie umysłowo chorzy, a kształcenie takich osób obciąża budżet państwa.

Adolf Hitler twierdził: “Kto cieleśnie i duchowo nie jest zdrowy, nie powinien swoich skłonności przenosić na potomstwo. Osoby z chorobami umysłowymi przekazywanymi dziedzicznie powinny być eliminowane ze społeczeństwa”.

Według definicji osobami uposledzonymi były osoby, które nie były w stanie pracować.

Wnioski o sterylizacje takich osób składali obowiązkowo ale i z wielkim zaangażowaniem urzędnicy medyczni: pielęgniarki, położne, lekarze również wolno praktykujacy, kierownicy zakładów opiekuńczych, dyrektorzy zakładów leczniczych oraz więzień, urzędów opieki społecznej, urzędów pracy. Hitlerowska sterylizacja trwała do wybuchu II Wojny Światowej, wtedy zastąpiła ją eutanazja.

Po objęciu władzy przez narodowych socjalistów szybkie wprowadzenie ustawy było możliwe dzięki temu, że za czasów Republiki Weimarskiej przygotowano już podobną.

Osoby chore były pozbawiane prawa do zawierania małżeństw.

W III rzeszy wprowadzono przymus sterylizacji dla osób chorych mających: schizofrenię, obłędy maniakalno-depresyjne, padaczkę, slepotę, krotkowzroczność, gluchotę, upośledzenie fizyczne przy urodzeniu oraz alkoholicy, narkomani, osoby asocjalne, uchylający sie od pracy, żebracy, prostytutki, homoseksualiści, dzieci rasy czarnej, matki mulatów, Żydzi.

Przymusowo wysterylizowani byli następnie zabijani podczas wojny w komorach gazowych.

Źródło: “Nieludza medycyna” lekarze w służbie nazizmu Andrzej Doroba, Alina Kołodziejczyk